Rodzina tej pary stawiła się tak licznie, że w sali ślubów brakowało miejsc. Miały być cztery pary, ale jeden z jubilatów niestety się rozchorował i na symbolicznym kobiercu stanęli: Irena i Kazimierz Szwedowie z Pszenna, Genowefa i Mieczysław Domagałowie z Boleścina (54 lata razem) i nasi rekordziści, Zofia i Lucjan Wróblewscy, zamieszkali w centrum Świdnicy.
- W zeszłym roku była para z Marcinowic z 62-letnim stażem, ale odkąd tu pracuję, takiego jubileuszu nie mieliśmy na pewno – mówiła kierownik urzędu, Dorota Puć-Pietrzykowska. Medale od prezydenta RP wręczyli jubilatom prezydent Wojciech Murdzek i wójt gminy Świdnica Teresa Mazurek. Jubilaci odnowili przysięgę małżeńską i złożyli sobie podziękowania za miłość, przywiązanie i opiekę. Przemawiała pani kierownik i jeden z prawnuków. Zamilkł dopiero, gdy tata wręczył mu telefon komórkowy.
- Tego trzeba życzyć młodym małżeństwom, by po latach mogli się spotkać jak państwo, z taką samą miłością. – mówił prezydent, a wójt dodała: - Są państwo dla nas wzorem, bo zbudowali państwo i utrzymali związek w bardzo trudnych czasach. Cieszcie się z tego, co macie, bo macie naprawdę wiele.
Po krótkim dochodzeniu wśród rodziny udało się ustalić, że para rekordzistów ma blisko trzydzieścioro wnuków i prawnuków. Czy im się nie mylą? – To się stale zmienia – śmiała się pani Zofia. – Prawnuki się nie mylą, ale daty urodzin to już trudniej zapamiętać.
Czy się spodziewali, że kiedyś przytrafi im się taka ceremonia? – A skąd! Rodzice męża zakładali, że nawet pięciu lat nie wytrzymamy ze sobą, bo ja przyjechałam ze Wschodu – żartowała pani Zofia. – Nie mieliśmy żadnej recepty na długie małżeństwo. Żyło się z dnia na dzień, trzeba było znieść to dobre i to złe – i to wszystko. – Co mogą doradzić młodym ludziom, którzy marzą, by przeżyć ze sobą tyle lat? – Bo ja wiem, wydaje mi się, że ludzie teraz łatwo i z błahego powodu się rozchodzą, a tu trzeba żyć z dnia na dzień, pracować, troszczyć się o dom...
Wnuczka, pani Agnieszka, odsłoniła niespodziewane oblicze państwa Wróblewskich: - Rok temu, tak jak od wielu lat, pojechali pod namiot do Puszczy Noteckiej – mieszkali na polu kempingowym, kąpali się w jeziorze, przynosili sobie wodę ze źródełka, dziadek łowił ryby. W tym roku też planują pojechać, ale dziadek już prosił, żeby ktoś ich zawiózł autem i tam je zostawił, bo obawia się już prowadzić na tak długim dystansie. W zeszłym roku w obie strony pojechał sam.
Czego życzyć niezwykłym jubilatom? Chyba stu lat razem!
